KALENDARZ LITURGICZNY

Święci na każdy dzień

SIERPIEŃ

1 SIERPIEŃ/

imieniny: Alfonsa Juliana Nadii Piotra Nadziei Justyny

Św. Alfons Maria Liguori, biskup, doktor Kościoła (1693-1787).

Urodził się w Marinelli pod Neapolem w zamożnej rodzinie szlacheckiej. Był wszechstronnie uzdolniony: malarz, poeta, muzyk. Mając 17 lat skończył studia uzyskując doktorat obojga praw. Pewne niepowodzenie w trakcie wykonywania zawodu adwokata spowodowało zmianę jego zainteresowań. Po studiach teologicznych został księdzem w 1726 roku. Podjął pracę duszpasterską wśród ludu neapolitańskiego. Głosił misje ludowe i pełnił bezustanną posługę w konfesjonale. Z myślą o tego rodzaju stałej pracy założył zgromadzenie zakonne Najświętszego Zbawiciela redemptorystów (1732). Św. Alfons w wieku 66 lat został biskupem diecezji Santa Agata dei Goti. Prace pasterza wypełniał z nadzwyczajną gorliwością. Prowadził surowy tryb życia. Swoje dochody oddawał ubogim. Kiedy nastał głód, sprzedał sprzęty i naczynia z biskupiego domu, aby za to kupić chleb dla głodujących. Po 13 latach pracy biskupiej choroba przykuła go do fotela. Zwolniony z obowiązków ordynariusza, powrócił do swego zakonu, gdzie wiele wycierpiał od współbraci i z powodu własnych skrupułów. Św. Alfons Liguori był ekspertem w tym, co dzisiaj nazywane jest teologią pastoralną. Napisał ponad 100 książeczek i rozpraw dotyczących moralności, ascetyki, pobożności i modlitwy które cieszyły się wielką popularnością. Np. jego "Teologia moralna" miała 82 wydania, a "Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu" 2000 wydań (!). Jego prace zostały przetłumaczone na 61 języków. Nauczanie duchowe św. Alfonsa zdominowało życie chrześcijańskie Italii XVIII wieku. Zmarł l sierpnia 1787 roku. Beatyfikowany w 1816 roku. Kanonizowany 23 lata później. Jego relikwie spoczywają w kościele w Pagani niedaleko Salerno. Jest patronem zakonu redemptorystów; adwokatów, osób świeckich, spowiedników, teologów, zwłaszcza moralistów.

2 SIERPIEŃ

imieniny: Euzebiusza Gustawa Krainy Borzysławy Stefana Piotra

Św. Euzebiusz z Vercelli, biskup

urodził się około 283 roku na Sycylii. Był lektorem w Rzymie. W 345 roku został pierwszym biskupem Vercelli w Piemoncie. Zainaugurował w Europie nowy styl Vita Communis - życia wspólnego duchownych. W 355 roku na synodzie w Mediolanie, gdy biskupi ariańscy odrzucili postanowienia soboru w Nicei (325), zarządzenia papieża oraz potępili św. Atanazego, Euzebiusz jako prawowierny biskup został deponowany i skazany na wygnanie do Scytopolis w Palestynie. Biskup-tułacz przebywał potem w Kapadocji i Tebaidzie. Po śmierci cesarza Konstancjusza następca pozwolił mu powrócić do diecezji. Resztę swego życia poświęcił wykorzenianiu arianizmu. Zmarł l sierpnia 371 roku. Pochowano go w bazylice, którą uprzednio wybudował. Euzebiusz pozostawił po sobie sporą spuściznę literacką. Z powodu wielu cierpień, jakie poniósł dla Chrystusa, diecezja w Vercelli czci go jako męczennika. Św. Euzebiusz jest patronem diecezji przedalpejskich.

3 SIERPIEŃ

imieniny:Nikodema Lidii Augustyna Stefana Eufroniusza Dalmacjusza Kamelii

Św. Lidia (+I w.).

Mieszkała w Filippi, w Macedonii. Była zapewne osobą zamożną, bowiem purpura tkanina, którą sprzedawała, stanowiła towar luksusowy. Kiedy św. Paweł przybył do miasta, w którym mieszkała, Lidia była poganką skłaniającą się ku monoteizmowi. Spotkawszy Apostoła przyjęta chrzest. Tekst Łukasza odnotowuje, że udzieliła mu gościny (Dz 16,12-15). Paweł pozyskał ją dla Chrystusa jako pierwszą pogankę w Europie. Patronka farbiarzy.

4 SIERPIEŃ

imieniny: Jana Dominika Rajnera Protazego Fryderyka

Św. Jan Maria Vianney, kapłan

urodził się w rodzinie ubogich wieśniaków w Dardilly koło Lyonu. Do Pierwszej Komunii przystąpił potajemnie podczas Rewolucji Francuskiej. Dwukrotnie odmawiano mu przyjęcia do seminarium. Pokonawszy wiele trudności, otrzymał święcenia kapłańskie w 1815 roku. Po trzech latach sprawowania funkcji wikariusza został proboszczem w parafii Ars. Jan żyjąc w wielkim ubóstwie, oddając się surowym postom, niezwykłym wyrzeczeniom oraz wytrwałej modlitwie, zaczął z wolna odradzać zobojętniałych parafian. Miał dar czytania w ludzkich sumieniach i przepowiadania przyszłości. Zasłynął jako spowiednik. W konfesjonale spędzał od 13 do 17 godzin dziennie. Jego świętość ściągała tysiące pielgrzymów z dalekich stron. Często doświadczał fizycznej obecności i napaści szatana. Wyczerpany nadludzką pracą i umartwieniami zmarł 4 sierpnia 1859 roku. Pius X beatyfikował go w roku 1905. Kanonizowany przez Piusa XI (1925). Jest patronem proboszczów.

5 SIERPIEŃ

imieniny: Marii Mariana Stanisławy Oswalda Wenancjusza Eusigniusza

Św. Oswald, król

Urodził się około 604 roku jako syn Etelfryda, króla Nortumbrii. Gdy Brytowie wywołali powstanie, w którym poległ jego ojciec, Oswald musiał uciekać do Szkocji. Zatrzymał się na wyspie Hy w klasztorze św. Kolumbana, gdzie przyjął chrzest. W roku 634 pokonał króla Brytów, Caedwalla, i odzyskał tron. Rozpoczął dzieło chrystianizacji kraju. Założył klasztor w Lindisfarne, który stał się centrum pracy misyjnej. Część opozycji hołdującej pogaństwu wystąpiła przeciwko Oswaldowi i razem z królem sąsiedniej Mercji, Pendą, wypowiedziała mu walkę. 5 sierpnia 642 roku Oswald poległ w bitwie na Maserfelth. Stał się bohaterem eposów, zwłaszcza w Niemczech. Oswald jest patronem angielskiej rodziny królewskiej, krzyżowców, żniwiarzy.

6 SIERPIEŃ

imieniny: Sławy Jakuba Oktawiana Hormizdasa

Św. Oktawian, biskup (ok. 1060-1132).

Urodził się w Quingey (Francja). Studiował prawo i teologię w Bolonii. Na wieść o chorobie ojca wybrał się do domu. Kiedy w Pawii dotarła do niego wiadomość, że ojciec nie żyje, przerwał podróż i wstąpił do benedyktynów w Ciel d'0ro. W 1129 roku został biskupem Savony. Niedługo zarządzał diecezją. Zmarł 6 sierpnia w trzy lata później.

7 SIERPIEŃ

imieniny: Sykstusa Kajetana Doroty Kasjana Klaudii Donata Konrada

Św. Sykstus II, papież, męczennik.

Wstąpił na stolicę Piotrową w 257 roku. Załagodził spór wśród biskupó w azjatyckich i afrykańskich w sprawie ważności chrztu, udzielanego przez heretyków. Już w następnym roku, podczas prześladowania chrześcijan przez cesarza Waleriana, został aresztowany podczas celebrowania Mszy świętej w katakumbach św. Kaliksta. Papieża ścięto mieczem 6 sierpnia 258 roku wraz z towarzyszącymi mu diakonami: Januarym, Magnusem, Wincentym i Stefanem. Tego samego dnia zostali ścięci dwaj inni diakoni: Felicysym i Agapit. Imię św. Sykstusa wymienia się w Kanonie rzymskim. W roku 1854 odkryto jego grób w katakumbach św. Kaliksta, w "krypcie papieży".

8 SIERPIEŃ
imieniny:Dominika Cypriana Jana Seweryna Justyny Emiliana Cyriaka Izydora

Św. Dominik, kapłan.

Dominik Guzman urodził się około 1172 roku w Caleruega (Kastylia). Po studiach teologicznych w Palencji został kapłanem i kanonikiem katedralnym w Osma (1196). Ze swym przyjacielem biskupem Diego di Acebes udał się do Rzymu. Następnie towarzyszył mu w misji dyplomatycznej do Danii. Wysłany przez papieża Innocentego III do południowej Francji, dotkniętej herezją albigensów, zrozumiał, że do takiej pracy potrzeba misjonarzy głęboko wykształconych i żyjących w ewangelicznym ubóstwie. W tym celu założył pod Tuluzą Zakon Kaznodziejski - dominikanów, oparty na regule św. Augustyna. Zakon, zatwierdzony w 1216 roku przez papieża Innocentego III, przyczynił się wraz z franciszkanami do odrodzenia średniowiecznego Kościoła. Dominik pracował jako wędrowny kaznodzieja we Francji, Hiszpanii, Italii. Umarł w Bolonii 6 sierpnia 1221 roku. Tam znajdują się jego relikwie. Kanonizowany w 1234 roku. Święty Dominik jest patronem zakonu dominikanów - gałęzi żeńskiej i męskiej, Bolonii, Kordoby Madrytu, Palermo.

9 SIERPIEŃ

imieniny:Romana Ryszarda Rolanda Ireny Juliana Teresy Benedykty Romualda Edyty Miłorada

Św. Teresa Benedykta - Edyta Stein, zakonnica.

Urodziła się 12 października 1891 roku we Wrocławiu w żydowskiej rodzinie. Studiowała we Wrocławiu, w Getyndze. W 1915 roku złożyła egzamin państwowy z propedeutyki filozofii, historii i języka niemieckiego. Wykładała te przedmioty w gimnazjum wrocławskim im. Wiktorii. W roku następnym została asystentką Edmunda Husserla we Fryburgu. W 1917 doktoryzowała się z filozofii z wynikiem "summa cum laude". W swoich badaniach wychodząc od filozofii doszła do mistycznego doświadczenia wiary. Szukając prawdy znalazła Boga. W 1922 roku przyjęła chrzest w Kościele katolickim. W latach 1923-1931 wykładała w liceum i seminarium nauczycielskim w Spirze. Jeździła także z odczytami do Niemiec, Austrii, Czech, Francji, Szwajcarii. W 1932 roku objęła wykłady w Instytucie Pedagogiki Naukowej w Monasterze. Reżim hitlerowski, ustawą o eliminacji ze stanowisk państwowych osób pochodzenia niearyjskiego, uniemożliwił jej dalszą pracę dydaktyczną oraz uzyskanie habilitacji. 14 października 1933 roku wstąpiła do karmelu w Kolonii, przyjmując imię zakonne Teresy Benedykty od Krzyża. Śluby wieczyste złożyła w 1938 roku. W kilka miesięcy później musiała uciekać z Kolonii do karmelu holenderskiego w Echt. W sierpniu 1942 roku zostaje aresztowana przez gestapo i internowana w obozie w Westerbork. Następnie deportowana do Oświęcimia, gdzie w tydzień później, 9 sierpnia poniosła śmierć w komorze gazowej. Pozostawiła po sobie pisma, listy, notatki z filozofii osoby, teologii - zwłaszcza przemyślenia dotyczące "wiedzy krzyża". Beatyfikował ją Jan Paweł II w 1987 roku. Kanonizowana przez Jana Pawła II w Rzymie 11 października 1998 r.

10 SIERPIEŃ

imieniny: Wawrzyńca Borysa Blanki Hugona Bogdana Amadeusza

Św. Wawrzyniec, diakon, męczennik

Był jednym z siedmiu diakonów Kościoła rzymskiego za czasów papieża Sykstusa II. Zarządzał dobrami kościelnymi. Opiekował się ubogimi. Podczas prześladowania za cesarza Waleriana, przewidując swoją śmierć, rozdał biednym majątek kościelny W kilka dni po męczeństwie papieża Sykstusa prefekt Rzymu zażądał wydania skarbu kościelnego. Wawrzyniec zgromadził ubogich i odpowiedział: "Oto są prawdziwe skarby Kościoła." Według tradycji został umęczony na rozpalonej kracie 10 sierpnia 258 roku. Imię Świętego wymienia się w Kanonie rzymskim. Jest patronem Hiszpanii (Filip II w hołdzie Świętemu wybudował swój królewski pałac Escorial w kształcie kraty). est patronem Hiszpanii, Norymbergi; bibliotekarzy, kucharzy.

11 SIERPIEŃ

imieniny: Klary Zuzanny Aleksandra Filomeny Tauryna Ligii

Św. Klara, dziewica.

Urodziła się w 1194 roku w Asyżu. Pochodziła z zamożnej rodziny. W tajemnicy przed rodzicami 1212 roku w Porcjunkuli przyjęta habit zakonny z rąk św. Franciszka i założyła według reguły franciszkańskiej pierwszy żeński klasztor Pań Ubogich, zwanych później klaryskami. Jego szczególną cechą jest "przywilej ubóstwa". Usytuowano go przy kościele św. Damiana. Niebawem dołączyła jej siostra bł. Agnieszka. Klara była pierwszą ksienią. Gdy św. Franciszek po otrzymaniu stygmatów ciężko zapadł na zdrowiu, Klara pielęgnowała go w specjalnej celi zbudowanej w ogrodzie klasztoru. Miała szczególne nabożeństwo do Męki Pańskiej i Eucharystii. Mimo choroby prowadziła życie surowe. Jej modlitwom przypisywano fakt odstąpienia Saracenów od obleganego Asyżu. Umarła 11 sierpnia 1253 roku. Aleksander IV kanonizował ją w dwa lata później. Jest patronką zakonu klarysek, kapucynek; Asyżu; bieliźniarek, hafciarek, praczek, radia i telewizji.

12 SIERPIEŃ

imieniny: Joanny Lecha Hilarii Euzebii Tyberiusza Julianny Innocentego Makarego Euzebiusza

Św. Joanna Franciszka de Chantal (1572-1641), wdowa i zakonnica.

Pochodziła z możnego rodu. Jej mężem był baron de Chantal. Mieli sześcioro dzieci. Po śmierci męża zajmowała się ich wychowaniem. Pod wpływem św. Franciszka Salezego, zapewniwszy opiekę swoim dzieciom, założyła w Annecy zgromadzenie Sióstr Nawiedzenia NMP (wizytki). W ostatnich latach swojego życia ufundowała jeszcze 87 klasztorów tego zgromadzenia.

13 SIERPIEŃ

imieniny: Hipolita Jana Diany Kasjana Maksyma Poncjana

Św. Poncjan, papież

został biskupem Rzymu 21 lipca 230 roku. W cztery lata później, za panowania Maksyma Traka, został zesłany do kamieniołomów na Sardynię. Zrzekł się urzędu. Wyczerpany przymusową ciężką pracą, umarł na wygnaniu w 235 roku. Ciało jego sprowadzono do Rzymu i pochowano na tutejszym cmentarzu. W 1909 roku w katakumbach św. Kaliksta, w "krypcie papieży", znaleziono grób św. Poncjana z napisem: "Poncjan, biskup, męczennik."

14 SIERPIEŃ

imieniny: Maksymiliana Euzebiusza Alfreda Marcelego Wojbora

Św. Maksymilian Maria Kolbe, kapłan, zakonnik.

Urodził się w Zduńskiej Woli koło Łodzi w 1894 roku. Na chrzcie otrzymał imię Rajmund. Wstępując do zakonu franciszkanów, przyjął imię Maksymilian. Studia filozoficzne i teologiczne odbywał w Rzymie. Ukończył je doktoratem. W 1918 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Mimo osobistego zamiłowania do skrajnego ubóstwa, w pracy apostolskiej posługiwał się najnowocześniejszymi środkami. Gorliwie szerząc cześć Maryi Niepokalanej, założył stowarzyszenie ludzi oddanych apostolstwu - "Milicję Niepokalanej". W 1922 roku zorganizował wydawnictwo oraz redakcję "Rycerza Niepokalanej". Powołał nowe placówki w Grodnie i Teresinie pod Warszawą, który nazwano wkrótce Niepokalanowem. W 1930 roku wyjechał do Japonii, gdzie stworzył tamtejszy Niepokalanów oraz nową wersję "Rycerza Niepokalanej". W roku 1936 wrócił do Polski. Następnie podjął starania o otwarcie podobnych ośrodków w Belgii i na Litwie. Byt dwukrotnie aresztowany przez Niemców: po raz pierwszy na początku okupacji, po raz drugi w roku 1941. Osadzono go na Pawiaku, w kitka miesięcy później przewieziono do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Tam wszystkim dawał przykład cierpliwości. Przyjął dobrowolnie śmierć w bunkrze głodowym zamiast innego więźnia. Dobity zastrzykiem z fenolu zmarł 14 sierpnia 1941 roku. Beatyfikował go Paweł VI w 1971 roku. Jedenaście lat później kanonizował Jan Paweł II. Jest patronem archidiecezji gdańskiej i diecezji koszalińskiej oraz - jak powiedział Jan Paweł II - "naszych trudnych czasów".

15 SIERPIEŃ

imieniny: Marii Stelli Napoleona Tarsycjusza

Święty Tarsycjusz (+ 257)

miał być akolitą Kościoła Rzymskiego. Jest to jedno ze święceń niższych, które daje prawo klerykom Kościoła Rzymsko-Katolickiego usługiwania do Mszy Świętej - a więc do zaszczytnej funkcji, którą obecnie pełnią ministranci. Nie znamy bliżej daty jego śmierci. Przypuszcza się, że św. Tarsycjusz poniósł śmierć męczeńską za panowania cesarza Decjusza (lata 249-251 po narodzeniu Chrystusa). Było to jedno z najkrwawszych prześladowań. Chrześcijanie chętnie ginęli za Chrystusa, ale ich największym pragnieniem było, by mogli na drogę do wieczności posilić się Chlebem Eucharystii. Zanoszono im przeto potajemnie Komunię św. do więzień. Gorliwością w obsługiwaniu świętych męczenników wyróżniał się św. Tarsycjusz. Dnia pewnego, kiedy jak zwykle niósł na sercu Wiatyk do więzienia, napotkał swoich rówieśników bawiących się na jednym z licznych placów rzymskich. Pogańscy chłopcy zaczęli wołać Tarsycjusza, by się do nich przyłączył. On zaczął uciekać przed nimi. Zaczęli go gonić. Kiedy zaś spostrzegli, że coś przyciska do piersi, chcieli zobaczyć co niesie i siłą mu to wydrzeć. Bohaterski chłopiec bronił swego skarbu. Wówczas zgraja przewróciła go na ziemię, zaczęli go kopać i bić, rzucać nań kamieniami. Dopiero przypadkowo przechodzący żołnierz, także chrześcijanin, miał chłopca uwolnić i bandę rozegnać. Zaniósł Tarsycjusza do domu, gdzie ten niebawem zmarł. Najświętszy Sakrament ze czcią odniesiono do kapłana katolickiego. Ciało Świętego zostało pogrzebane na cmentarzu św. Kaliksta obok szczątków papieża św. Stefana I, który w kilka lat po nim poniósł śmierć męczeńską (257 r.). Papież św. Damazy I męczeństwo św. Tarsycjusza opisał wierszem. W 1675 roku relikwie Świętego przeniesiono z Rzymu do Neapolu, gdzie spoczywają w bazylice św. Dominika w osobnej kaplicy. W tymże ołtarzu znajduje się krzyż, z którego Pan Jezus miał przemówić do św. Tomasza z Akwinu: "Dobrze o Mnie napisałeś, Tomaszu. Jaką nagrodę chcesz za to otrzymać?" Na to miał odpowiedzieć św. Tomasz: "Chcę tylko Ciebie, Panie, i nic więcej!"

16 SIERPIEŃ

imieniny:Stefana Rocha Joahima Domurada Wawrzyńca

Święty Roch- Niewiele zachowało się pewnych wiadomości o św. Rochu. Jest pewne, że zmarł przed rokiem 1420, gdyż wtedy pojawia się jego pierwszy żywot i pierwsze ślady jego kultu. Urodził się w wieku XIV w Montpellier (południowa Francja). Jego rodzice mieli należeć do zamożniejszych w mieście. Kiedy przez długi czas nie mieli dziecka, uprosili sobie syna modlitwą i jałmużnami. Roch stracił rodziców w młodym wieku. Wówczas, idąc za radą Ewangelii: "Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie" (Mt 19, 21), pieszo, z kijem podróżnym w ręku udał się z pielgrzymką do Rzymu. Nie doszedł jednak do Wiecznego Miasta, gdyż w miasteczku włoskim Acquapendente zastał epidemię dżumy. Zatrzymał się tam, aby zarażonym spieszyć z pomocą, nie bacząc, że sam naraża się na śmiertelne niebezpieczeństwo. W nagrodę za to heroiczne poświęcenie dla bliźnich Pan Bóg miał go obdarzyć łaską uzdrawiania. Zjednało mu to sławę świętego. Uciekając przed otaczającym go tłumem wielbicieli, opuścił miasto i udał się do Rzymu, gdzie spędził ok. 3 lat, nawiedzając kościoły, opiekując się chorymi i ubogimi. >>>

17 SIERPIEŃ

imieniny:Jacka Julianny Anity Mirona Joanny Klary

Św. Jacek Odrowąż, kapłan (+ 1257).

Urodził się w Kamieniu Śląskim na Opolszczyźnie pod koniec XII wieku. Po studiach w Paryżu i Bolonii został kapłanem i kanonikiem krakowskim. Towarzysząc Iwonowi, biskupowi Krakowa, w podróży do Rzymu, zetknął się ze św. Dominikiem i jego duchowym ruchem. Razem z bł. Czesławem (zob. 20 lipca) przyjął od niego habit. Po powrocie do Krakowa założył przy kościele św. Trójcy pierwszy w Polsce klasztor dominikanów. Z Krakowa podejmował liczne wyprawy misyjne do Kijowa, Gdańska, Prus i na pogranicze Litwy. Nazwano go "apostołem Północy". Wyniszczony pracą umarł w Krakowie. Od chwili śmierci o. Jacek był czczony jako święty W zapiskach konwentu klasztornego znajduje się tekst z 1277 roku: "W klasztorze krakowskim leży brat Jacek, mocen wskrzeszać umarłych." Jego relikwie znajdują się w kościele dominikanów. Beatyfikował go Klemens VII (1527), kanonizował Klemens VIII (1594). Jest jednym z najbardziej znanych za granicą świętych polskich. Patron archidiecezji katowickiej i diecezji opolskiej.

18 SIERPIEŃ

imieniny:Heleny Ilony Agapita Bronisławy Laury Karoliny Jana

Siostra Sancja Szymkowiak

urodziła się 10 lipca 1910 roku w Możdżanowie k. Ostrowa Wielkopolskiego. Na chrzcie św. otrzymała imię Janina. Była najmłodszym dzieckiem Augustyna i Marianny z Duchalskich; miała czterech starszych od siebie braci, z których jeden był kapłanem. Zamożni i głęboko wierzący rodzice zapewnili jej gruntowne wychowanie. Od najmłodszych lat wyróżniała się wielką dobrocią i szczerą pobożnością, pociągając innych swą prostotą i pogodą ducha. Po ukończeniu szkoły średniej studiowała na Uniwersytecie Poznańskim, na filologii romańskiej, usilnie troszcząc się o rozwój intelektualny i duchowy. Poprzez gorliwą działalność w różnych sekcjach Sodalicji Mariańskiej apostołowała dyskretnie i skutecznie, budząc swym przykładem chrześcijański entuzjazm życia. Jej dobroć i poświęcenie znali również biedni i opuszczeni w najbardziej zaniedbanej dzielnicy Poznania. Źródłem duchowej mocy i apostolskiej gorliwości był dla niej Chrystus obecny w Eucharystii, dla którego pragnęła poświęcić swoje życie. Latem 1934 roku wyjechała do Francji i w czasie pielgrzymki do Lourdes postanowiła wstąpić do klasztoru, powierzając się opiece Niepokalanej Matki. Musiała pokonać wiele trudności zanim w czerwcu 1936 roku rozpoczęła życie zakonne w Zgromadzeniu Córek Matki Bożej Bolesnej — Sióstr Serafitek w Poznaniu, przyjmując imię: Maria Sancja. Od początku odznaczała się wielką gorliwością w wypełnianiu Reguły i powierzanych obowiązków. Jej życie, na pozór bardzo zwyczajne i szare, kryło w sobie nadzwyczajną głębię zjednoczenia z Bogiem. Podczas II wojny światowej Siostra Sancja nie skorzystała z możliwości udania się do rodziny, ale pozostała w klasztorze wraz z innymi siostrami, poddając się ciężkiej, przymusowej pracy narzuconej przez okupanta. Pełna bezgranicznej ufności Bogu, wnosiła w otoczenie ducha pokoju i nadziei, a dla cierpiących i załamanych była duchowym oparciem. Jeńcy francuscy i angielscy, którym służyła jako tłumacz, nazywali ją « aniołem dobroci » i « świętą Sancją ». Ciężar pracy, zimno i głód wyczerpały jej wątłe siły i niebawem stała się ofiarą nieuleczalnej choroby — gruźlicy gardła. Wielkie cierpienia znosiła z zadziwiającym spokojem i zupełnym poddaniem się woli Bożej. Dnia 6 lipca 1942 roku z radością złożyła śluby wieczyste, jednocząc się ze swoim Oblubieńcem, na którego spotkanie z utęsknieniem czekała w chwili śmierci. Odeszła do Pana 29 sierpnia 1942 roku, mając zaledwie 32 lata życia.

19 SIERPIEŃ

imieniny: Jana Bolesława Ludwika Sykstusa Ezechiela Juliana

Św. Jan Eudes, kapłan

urodził się w 1601 roku w rodzinie wieśniaków, w Ry (Normandia). Mając 22 lata wstąpił do oratorianów. W dwa lata później przyjął święcenia kapłańskie. Podjął pracę wędrownego kaznodziei w Normandii, Bretonii i Burgundii. Przeprowadził tam 110 misji, powodując liczne nawrócenia. Uznano go za jednego z największych misjonarzy epoki. W 1643 założył zgromadzenie księży, które prowadziło misje ludowe (eudyści) oraz seminaria przygotowujące do tego rodzaju działalności duszpasterskiej. Dał początek zgromadzeniu Córek Matki Bożej Miłosierdzia, które podjęło opiekę nad zaniedbanymi i upadłymi dziewczętami. Miał szczególny kult do Serca Jezusa i Matki Bożej, który gorliwie szerzył podczas swej misyjnej działalności. Zmarł 19 sierpnia 1680 roku. Beatyfikowany w 1909, kanonizowany w 1925 roku.

20 SIERPIEŃ

imieniny:Bernarda Sobiesława Samuela Filomeny Sabiny Marii Filiberta

Św. Bernard z Clairvaux, opat, doktor Kościoła.

Urodził się w rycerskim rodzie burgundzkim, na zamku Fontaines pod Dijon (Francja), w 1090 roku. Mając 22 lata wstąpił do surowego opactwa cystersów w Citeaux, pociągając za sobą trzydziestu towarzyszy młodości. Trzy lata później założył opactwo w Clairvaux i był tam przełożonym do śmierci. Bernard był nie tylko gorliwym opatem swojej rodziny zakonnej. Myśliciel, teolog, kontemplatyk. Umiał łączyć życie czynne z mistyką. Założył około trzystu fundacji zakonnych, w tym także cysterską fundację w Jędrzejowie. Wywarł wpływ na życie Kościoła swej epoki. Jedna z największych postaci XII wieku. Nazwano go "wyrocznią Europy". Był obrońcą papieża Innocentego II. Położył kres schizmie Anakleta w Rzymie. Z polecenia Eugeniusza III ogłosił II Krucjatę krzyżową. Napisał regułę templariuszy oraz wyjednał u papieża ich zatwierdzenie. Nadzwyczajny dar wymowy zjednał mu tytuł "doktora miodopłynnego". Był jednym z największych piewców Matki Bożej. Zostawił wiele tekstów teologicznych, homilii, a także modlitwy ku Jej czci. Umarł w Clairvaux 20 sierpnia 1153 roku. Kanonizował go Aleksander III w 1174 roku. Patron cystersów, Burgundii, Ligurii, Genui, Gibraltaru, Pelplina; pszczelarzy Opiekun podczas klęsk żywiołowych, sztormów oraz w godzinie śmierci.

21 SIERPIEŃ

imieniny: Piusa Joanny Fidelisa Baldwina Kazimiery Feliksa Cyrioka Wiktorii Apolinarego

Św. Pius X, papież (1835-1914)

Giuseppe Sarto urodził się w rodzinie wiejskiego listonosza, w Riese koło Wenecji. Po studiach teologicznych był kolejno wikariuszem, proboszczem, kanclerzem kurii, prefektem i ojcem duchownym w seminarium, biskupem Mantui, kardynałem i patriarchą Wenecji. W roku 1903 został wybrany na stolicę Piotrową. Odrodził życie eucharystyczne, wydając dekrety o częstszym przystępowaniu do Eucharystii i pozwalając dzieciom na wcześniejszą Komunię św. Nazwano go "papieżem dzieci". Zreformował kurię rzymską oraz przepisy dotyczące konklawe, kalendarz kościelny liturgię i muzykę sakralną. Poświęcał uwagę sprawom społecznym. Był mediatorem w konflikcie między Boliwią, Peru i Brazylią. Występował zdecydowanie przeciw błędom ewolucjonizmu i modernizmu. Był człowiekiem głębokiej modlitwy, pełnym pokory Beatyfikowany w 1951, kanonizowany w 1954 roku przez Piusa XII. Pochowany w bazylice św. Piotra na Watykanie. Patron esperantystów.

22 SIERPIEŃ

imieniny: Marii Cezarego Zygfryda Tymoteusza Agatonika Agatonina Symforiana Jana

Św. Jan Kemble, kapłan, męczennik (+1679).

Kształcił się w Douai. Święcenia kapłańskie przyjął w 1625 roku. Po czym powrócił do Anglii, gdzie w rodzinnym hrabstwie pracował 54 lata jako duszpasterz.. W wieku 80 lat aresztowano go, bowiem nie chciał przejść do Kościoła anglikańskiego. Został powieszony i poćwiartowany w Herford. Beatyfikowany w 1929, kanonizowany w 1970 roku. Należy do 40 Męczenników Angielskich (XVI/XVII w.)

23 SIERPIEŃ

imieniny: Filipa Róży Apolinarego Klaudiusza Bernarda Wiktora Asceliny

Św. Róża z Limy, dziewica

urodziła się w 1586 roku w Limie. Jej rodzice przybyli z Hiszpanii. Na chrzcie dano jej imię Izabela. Imię Róża przylgnęło do niej jako przydomek, gdyż ponoć była bardzo piękna. Mając 20 lat została tercjarką dominikańską i mimo sprzeciwów rodziny wiodła życie modlitwy oraz surowych wyrzeczeń. Mistyczką. Głębokie doznania religijne łączyła z poświęceniem dla chorych i biednych. Wiele cierpiała. Umarła w dniu, który przepowiedziała, 24 sierpnia 1617 roku. Jest patronką Ameryki Łacińskiej, Peru, Filipin i Antyli, Limy, a także kwiaciarek, ogrodników. Beatyfikowana w 1668 roku, kanonizowana w 1671.

24 SIERPIEŃ

imieniny: Bartłomieja Jerzego Maliny Bartosza Emilii

Św. Bartłomiej, Apostoł (+I w).

Pochodził z Kany Galilejskiej. Wymieniają go Ewangeliści synoptyczni. Św. Jan Ewangelista nazywa go Natanaelem. Jezus powołując go powiedział o nim: "To prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu" (J 1,47). Późniejsze komentarze utożsamiają Natanaela z Bartłomiejem. Na stronach Nowego Testamentu występuje po raz drugi nad Jeziorem Galilejskim, gdy apostołom ukazał się zmartwychwstały Chrystus (J 21,2). Św. Bartłomiej-Natanael jest m. in. patronem Armenii, Fermo, Frankfurtu nad Menem, Maastricht; introligatorów, garbarzy rybaków, rzeźników. W IKONOGRAFII św Bartłomiej jest przedstawiany w długiej tunice, przepasanej paskiem, czasami z anatomiczną precyzją jako muskularny mężczyzna. Bywa ukazywany ze ściągniętą z niego skórą. Jego atrybutami są: księga, nóż, zwój.

25 SIERPIEŃ

imieniny:Józefa Luizy Patrycji Ludwika Grzegorza

Św. Ludwik IX, król (1214-1270).

Był synem Ludwika VIII i Blanki Kastylijskiej. Mając 12 lat wstąpił na tron. Przez pewien czas sprawowała w jego imieniu rządy regencyjne królowa matka. W 1230 roku ożenił się z Małgorzatą, córką hrabiego Prowansji. Ludwik był wybitną osobowością. Wzorowy mąż i opiekun licznej rodziny Jako polityk zręczny i rozważny Francję doprowadził do rozkwitu. Powołał parlament. Zreformował administrację, sądownictwo oraz system monetarny Zakazał wojen prywatnych i pojedynków oraz lichwy. Odegrał poważną rolę w fundacji Sorbony Był mecenasem sztuki, co najbardziej upamiętnia sławna kaplica Sainte-Chapelle w Paryżu. Popierał i ufundował wiele instytucji charytatywnych. Sam opatrywał chorych i niejednokrotnie gościł ubogich u swego stołu. Żył skromnie, prowadząc życie religijne, pełne surowej ascezy, czym ściągnął na siebie zarzut, że jest "królem mnichów". Ludwik brał dwukrotnie udział w wyprawach krzyżowych. Podczas siódmej wyprawy w latach 1248-1254 przez Cypr dotarł do Egiptu. W trakcie jednej z walk dostał się do niewoli. Po złożeniu okupu przebywał w Palestynie, gdzie prowadził układy w sprawie państwa krzyżowców. W 1270 roku podjął na nowo wyprawę krzyżową. Podczas niej zmarł na tyfus u bram Tunisu 25 sierpnia 1270 roku. Kanonizowany przez Bonifacego VIII (1297). Jest patronem kilku żeńskich zgromadzeń zakonnych noszących jego imię; drukarzy fryzjerów, hafciarek, introligatorów, kamieniarzy krawców, piekarzy pielgrzymów, niewidomych, rybaków, tkaczy, uczonych.

26 SIERPIEŃ

imieniny:Marii Zefiryny Sandry Natalii Wiktora Elżbiety Joanny Teresy

Bł. Maria od Jezusa Ukrzyżowanego Baourdy (+1878).

Córka Palestyńczyków. Osierocona w trzecim roku życia. Wcześnie wstąpiła do józefitek, a te, dostrzegając w młodej zakonnicy niezwykłe dary Boże i uzdolnienia, skierowały ją do karmelu w Pau. Następnie przebywała w indyjskim Mengalore. Pod koniec życia zajmowała się zakładaniem karmelu w Betlejem i w Nazarecie. Była niemal analfabetką, ale w życiu religijnym osiągnęła szczyty mistyczką, miała dar ekstaz, wizji, prorokowania. Beatyfikował ją Jan Paweł II (1983).

27 SIERPIEŃ

imieniny: Moniki Cezarego Dominika

Św. Monika, wdowa (332-387)

Urodziła się w Tagaście (Północna Afryka), w rodzinie chrześcijańskiej. Jako młodą dziewczynę wydano ją za urzędnika, Patrycjusza, który był poganinem. Małżeństwo nie było zbyt udane. Jednak swoją łagodnością, taktem i cierpliwością pozyskała męża, który u schyłku życia przyjął chrześcijaństwo. Miała troje dzieci. Najwięcej troski i łez kosztował ją Augustyn. Swoimi wytrwałymi modlitwami wyprosiła mu nawrócenie po przyjęciu chrztu został kapłanem, biskupem, świętym. Monika zmarła w Ostii. Jest patronką kościelnych stowarzyszeń matek, wdów. W IKONOGRAFII św. Monika przedstawiana jest w stroju wdowy. Jej atrybutami są książka, krucyfiks, różaniec.

28 SIERPIEŃ

imieniny: Augustyna Aureliusza Aleksandra Joachimy Patrycji

Św. Augustyn, biskup, doktor Kościoła.

Urodził się w roku 354 w Tagaście. Syn Patrycjusza i Moniki (zob. 27 sierpnia). Kształcił się w Tagaście, Madurze i Kartaginie. Mimo troskliwego wychowania przez matkę, w młodości prowadził życie grzeszne. W 17 roku życia związał się z kobietą, która urodziła mu syna - Adeodata. Konkubinat ten trwał 15 lat. Jako nauczyciel retoryki, związany ze środowiskiem manichejczyków, pracował w Kartaginie, Rzymie i Mediolanie. Tam słuchał kazań św. Ambrożego, dzięki którym podjął lekturę Pisma Świętego. W roku 386 doznał duchowego wstrząsu, który spowodował nawrócenie. W Wielkanoc 387 roku wraz ze swoim synem przyjął chrzest. Rezygnując z pracy powrócił do Afryki. Podczas podróży, w Ostii umarła mu matka - św. Monika. Po powrocie do Afryki sprzedał swój skromny majątek i w Tagaście założył klasztor, w którym przebywał do 391 roku. Wtedy otrzymał święcenia kapłańskie. W pięć lat później został biskupem Hippony. Dał się poznać jako gorliwy i mądry pasterz. Zajął zdecydowaną postawę wobec błędów manicheizmu, donatyzmu i pelagianizmu. Jego nauka filozoficzna, teologiczna ogarnęła cały Kościół Zachodni. Wywarł ogromny wpływ na duchowość chrześcijaństwa, a także na życie zakonne. Jego mowy i pisma zalicza się do najświetniejszych dzieł chrześcijaństwa. Najbardziej znane są "Wyznania". Umarł 28 sierpnia 430 roku podczas oblężenia Hippony przez Wandalów. Jest jednym z czterech wielkich doktorów Kościoła Zachodniego. Patron augustianów, kanoników regularnych, magdalenek, Kartaginy; drukarzy, wydawców, teologów. Jego relikwie znajdują się w kościele S. Piotro in Ciel d'0ro w Pawii.

29 SIERPIEŃ

imieniny:Sabiny Racibora Beaty Beatrycze Bazylii

Św. Jan Chrzciciel,

wiedziony łaską Bożą, spędził większość życia na pustyni. Kiedy miał trzydzieści lat, ukazał się światu na brzegach Jordanu i - jak mówi Ewangelia św. Łukasza - "głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów" (Łk 3, 3). Kiedy Pan Jezus przyjął chrzest z rąk Jana, ten dał ludowi świadectwo o Nim w słowach: "Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata..." (J 1, 29). Za swoją działalność św. Jan Chrzciciel poniósł śmierć męczeńską. Herod Antypas, syn Heroda Wielkiego, zabójcy Młodzianków, był wtedy tetrarchą Galilei. To jego Pan Jezus nazwał "lisem" (Łk 13,31). To on sądząc naszego Zbawcę, "na pośmiewisko kazał ubrać Go w lśniący płaszcz i odesłał do Piłata" (Łk 23, 11). Żona Heroda była córką Aretasa IV, króla Arabii. Herod porzucił ją i wbrew prawu żydowskiemu połączył się z Herodiadą, żoną swego przyrodniego brata Filipa. Św. Jan śmiało i otwarcie napominał i karcił Heroda za ten kazirodczy związek. Wskutek tego Herod kazał go uwięzić. Herodiada jednak pragnęła, by go zgładzono. Skorzystała z okazji do zemsty, kiedy w dniu urodzin Heroda wydano wielką ucztę, podczas której pięknie tańczyła Salomea, córka Herodiady. Spodobała się ona wielce Herodowi, przysiągł więc że spełni każdą jej prośbę. Za radą matki dziewczyna zażądała głowy św. Jana. Herod zasmucił się tym żądaniem, gdyż darzył św. Jana Chrzciciela dużym szacunkiem, ale - jak czytamy w Ewangelii św. Marka "przez wzgląd na przysięgę i na biesiadników nie chciał jej odmówić" (Mk 2,26). Posłał więc kata i "polecił przynieść głowę Jana. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało swej matce" (Mk 6, 26-28). Śmierć św. Jana miała miejsce na rok przed śmiercią Chrystusa.

30 SIERPIEŃ

imieniny:Feliksa Szczęsnego Róży Tekli Małgorzaty Bononiusza Adaukta

Św. Małgorzata Ward, męczennica

pochodziła z arystokratycznej rodziny Cogleton. Była damą dworu księżnej Whitall w Londynie za panowania królowej Elżbiety I (1558-1603), córki Henryka VIII. Kiedy wybuchło krwawe prześladowanie, które rozpoczął Henryk VIII (1509-1547) przeciwko Kościołowi z zemsty za to, że papież nie chciał uznać rozwodu i jego nieprawej małżonki, Anglia została oderwana od Rzymu. Elżbieta I podtrzymała prześladowanie Kościoła. Do więzienia został wtrącony, w oczekiwaniu na wyrok śmierci, ks. Wilhelm Wattson, znajomy Małgorzaty, za to, że nie chciał podpisać ustawy parlamentu, uznającej króla Anglii głową Kościoła w tym kraju. Odmówił on też złożenia przysięgi królowej jako swojemu najwyższemu duchowemu przełożonemu. Pod wpływem straszliwych tortur kapłan załamał się, ale kiedy został wypuszczony na wolność, żałował tego i głosił publicznie, że złożył przysięgę zmuszony do niej katuszami. Został więc ponownie aresztowany i wtrącony do więzienia. W obawie, by ks. Wilhelm ponownie się nie załamał i nie wyrzekł wiary katolickiej, Małgorzata zaczęła go potajemnie odwiedzać i umacniać w wierze. Kiedy zaś zbliżał się wyrok śmierci, dostarczyła mu sznur, po którym zdołał uciec z wieży więzienia. Na nieszczęście pozostała lina, zawiązana u okna, której Małgorzata nie zdołała odwiązać. Małgorzata została natychmiast aresztowana. Poddana została torturom, by wymusić na niej wskazanie miejsca, gdzie ukrywał się kapłan, i by sama także wyparła się wiary. Mimo zadawania jej najbardziej wyszukanych mąk, nie załamała się. Skazano ją więc na śmierć przez powieszenie. Z całą odwagą weszła na miejsce stracenia i 30 sierpnia 1588 r. oddała za Chrystusa i Jego Kościół swoją duszę. Papież Pius XI wyniósł ją do chwały ołtarzy w 1929 roku, a papież Paweł VI kanonizował ją w roku 1970.

31 SIERPIEŃ

imieniny: Rajmunda Arystydesa Bohdana Izabeli Świętosława Paulina Marcjanusa Jana

Józef z Arymatei

ak pisze św. Jan Ewangelista, Józef z Arymatei "był uczniem [Jezusa], lecz ukrytym z obawy przed Żydami" (por. J 19, 38). Żaden z Ewangelistów nie wspomina o jakichkolwiek kontaktach Józefa z Jezusem czy Jego uczniami. Arymatea była niewielkim miasteczkiem, leżącym ok. 50 km na północ od Jerozolimy. Józef z Arymatei był członkiem Sanhedrynu, najwyższej władzy żydowskiej w zakresie spraw państwowych, prawnych i religijnych (Łk 23, 50-53; Mt 27, 57-58; Mk 15, 42-46; J 19, 38-42). Św. Łukasz stwierdza, że Józef "nie zgodził się na uchwałę i postępowanie Wysokiej Rady" (por. Łk 23, 51). Ewangeliści Mateusz i Marek, identycznie jak św. Łukasz, stwierdzają, że Józef śmiało poprosił Piłata o ciało Jezusa, kupił płótna, zdjął ciało z krzyża i złożył w grobie, który wykuty był w skale, a na wejście zatoczył kamień. Mateusz dodaje, że był to grób, który Józef wykuł dla siebie (por. Mt 27, 57-60; Mk 15, 42-46). Święty Józef z Arymatei i święty Graal Według późnośredniowiecznej legendy o królu Arturze i rycerzach okrągłego stołu, arcykapłani na wieść o zmartwychwstaniu Jezusa wtrącili Józefa z Arymatei do lochu. Jezus nie zapomniał jednak oddanej Mu przysługi i po swym zmartwychwstaniu ukazał mu się w więzieniu, przekazując kielich, do którego według jednych Nikodem, a według innych - Józef - zebrał po zdjęciu z krzyża krew, jaka wypływała z ran Jezusa. Był to ten sam kielich, którym Jezus posługiwał się podczas Ostatniej Wieczerzy. Kielich ten, nazwany Graalem, stanowi główny wątek tej legendy. Mówi ona, że Józefa po kilku latach miał uwolnić z więzienia sam cesarz, który zabrał go do Rzymu. Potem wysłał Józefa do Anglii, gdzie kielich niebawem zaginął. Poszukiwali go rycerze króla Artura: Lancelot i Persifal. Legenda ta posiada kilka wariantów. Według innej wersji, Józef przekazał kielich w spadku swoim synom. Przekazywany z pokolenia na pokolenie, trafił w ręce patriarchy Jerozolimy, który w 1257 r. ofiarował go królowi Anglii Henrykowi III. Inna legenda utrzymuje, że Józef razem z Łazarzem, Martą i Marią, uciekajac przed prześladowaniami, dopłynęli statkiem do Marsylii, gdzie głosili Dobrą Nowinę o Jezusie. Jeszcze inna legenda ukazuje Józefa w Hiszpanii, dokąd udał się razem ze św. Jakubem Apostołem, który ustanowił go tam biskupem. W IKONOGRAFII św. Józef występuje przeważnie wraz ze św. Nikodemem w scenach zdjęcia z krzyża, złożenia do grobu i opłakiwania Jezusa.